www.oczekiwanie.fora.pl

koralik

Miłość sex -to to ,co najbardziej inspiruje , pobudza do filozofii.. Smile

nemeczek

Uśmiech

Jest Uśmiech Miłowania
I Uśmiech Podstępnej Uciechy
I jest Uśmiech nad Uśmiechami
W którym łączą się te dwa Uśmiechy

Jest Grymas Nienawiści
I jest Grymas Wzgardliwej Niechęci
I jest Grymas nad Grymasami
Który próżno chcesz wymazać z pamięc

Bo zagnieździł się w Jądrze Serca
I przedostał się do Szpiku Kości
Żaden uśmiech znany człowiekowi
Nie przeniknie owych Głębokości

Tylko Jeden - ten co się raz zdarza
Między naszą Kołyską a Mogiłą -
Lecz gdy taki Uśmiech zajaśnieje
Znika wszystko co Cierpieniem było

(tłum. Jerzy Pietrkiewicz)

The Smile
William Blake

There is a smile of Love,
And there is a Smile of Deceit,
And there is a Smile of Smiles
In which these two Smiles meet.

And there is a frown of hate,
And there is a frown of disdain,
And there is a frown of frowns
Which you strive to forget in vain

For it sticks in the heart's deep core
And it sticks in the deep backbone
And no smile tht ever was smil'd,
But only one smile alone

That betwixt the cradle and grave
It only once smil'd can be;
And, when it once is smil'd,
There's an end to all misery.

Jag

William Blake... prawdziwie Widzacy.

Dzieki, nemeczek.

nemeczek

Jag

Boscha znamy glownie z jego dziel plastycznych, a Blake takze pisal - i sam ilustrowal swoje dziela.

Dali z kolei to juz zupelnie inna epoka - forma u niego, jak to zwykle u skandalizujacych artystow, czesto byla istotniejsza niz tresc.

A Blake byl genialny w wielu dziedzinach. Gdybym musial go do kogos porownywac, to chyba tylko do Leonarda da Vinci. Podobne talenty.

koralik

nemeczek

Sztylet

W szufladzie leży sztylet.
Kuty był w Toledo w początkach minionego stulecia;
Luis Melcan dał go mojemu ojcu, który przywiózł go z Urugwaju:
Evaristo Carriego miał go pewnego razu w rękach.
Ci, którzy go zobaczą, muszą się nim chwilę pobawić;
daje się zauważyć, że od dawna go szukali;
dłoń śpieszy ku rękojeści, która jej oczekuje;
ostrze posłuszne i mocne pręży się precyzyjnie w pochwie.
Czegoś innego chce sztylet.
To coś więcej niż struktura powstała z kilku metali;
ludzie wymyślili go i uformowali w celu ściśle określonym;
w pewnym sensie jest wieczny ten sztylet,
co ubiegłej nocy uśmiercił człowieka w Ttacaruembo,
i te, co zakłuły Cezara.
Chce zabijać, chce rozlewu nagłej krwi.
W szufladzie biurka, pośród brulionów i listów,
sztylet nieprzerwanie śni swój tygrysi sen;
dłoń, kiedy nim kieruje, ożywia się,
bo ożywia się metal przeczuwający w każdym kontakcie zabójcę:
tego,dla kogo sztylet zastał przez ludzi stworzony.
Niekiedy żal mi go.
Tyle hartu, tyle wiary,
tyle obojętnej czy niewinnej wyniosłości i -
lata schodzą na niczym.

Jorge Luis Borges
(przekład: Edward Stachura)