www.oczekiwanie.fora.pl

MariAnna

Imię
Julian Tuwim

Moje życie miało imię dziewczęce,
Imię jasne jak konwalie pierwsze,
Rwane w trawie błyszczącej o świcie
Przez lilijne szopenowe ręce.

Tym imieniem promieniami tkanym,
Lśniące liście leśne szeleściły,
Bzy majowe, zroszone perliście,
Tym imieniem pachniały kochanym...

A gdy niebo z wolna wieczorniało,
Gdy przez wyże wiała cisza polna,
W ciepłym wiewie i w jaskółczym świrze,
W każdym drzewie to imię szumiało.

...W opalonym mgieł zmierzchowym dymie
Coś rozwiało się obłokiem zwiewnym,
Smętkiem rzewnym duszę rozśpiewało:
Jakże było memu życiu na imię?

MariAnna

Z lat dziecięcych

Przypominam wszystkiego przypomnieć nie zdołam:
Trawa... Za trawą wszechświat... A ja kogoś wołam.
Podoba mi się własne w powietrzu wołanie
I pachnie macierzanka i słońce śpi w sianie.

A jeszcze? Co mi jeszcze z lat dawnych się marzy?
Ogród, gdzie dużo liści znajomych i twarzy
Same liście i twarze!... Liściasto i ludno!
Śmiech mój w końcu alei. Śmiech stłumić tak trudno!
Biegnę, głowę gmatwając w szumach, w podobłoczach!
Oddech nieba mam w piersi! Drzew wierzchołki w oczach!

Kroki moje już dudnią po grobli nad rzeką.
Słychać je tak daleko! Tak cudnie daleko!
A teraz bieg z powrotem do domu przez trawę
I po schodach, co lubią biegnących stóp wrzawę...
I pokój, przepełniony wiosną i upałem,
I tym moim po kątach rozwłóczonym ciałem
Dotyk szyby ustami... Podróż w nic, w oszklenie
I to czujne, bezbrzeżne z całych sił istnienie

Bolesław Leśmian

oczekiwanie

Maraianna super dzieki - zaje, zaje. Extra

oczekiwanie

Recytowalem to na konkursie poezji w mojej szkole. Wszyscy liczyli, ze wygram ten konkurs, jednak chyba rzucilem sie na zbyt glebokie wody, bo otrzymalem jedynie wyroznienie.

Przesłanie Pana Cogito

Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

strzeź się jednak dumy niepotrzebnej
oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz
powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy
światło na murze splendor nieba
one nie potrzebują twego ciepłego oddechu
są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy

czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź
dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy
bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz
powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem
jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku

a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką
chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku

idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek
do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda
obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów

Bądź wierny Idź

oczekiwanie

Szymborska Wisława

"Nic dwa razy"

Nic dwa razy sie nie zdarza
I nie zdarzy. Z tej przyczyny
Zrodziliśmy sie bez wprawy
I pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
Najtępszymi w szkole świata,
Nie będziemy repetować
Żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień sie nie powtórzy,
Nie ma dwóch podobnych nocy,
Dwóch tych samych pocałunków,
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
Ktoś wymówił przy mnie głośno,
Tak mi było, jakby róża
Przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
Odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty sie, zła godzino,
Z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś- a więc musisz minąć.
Miniesz- a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, wpółobjęci,
Spróbujemy szukać zgody,
Choć różnimy sie od siebie,
Jak dwie krople czystej wody.

nemeczek

nemeczek

oczekiwanie

koralik

Stary,dumny wyprostowany
Wiekiem imponujacy
Widzial wiele,slyszal wiele
Wiedza wyziera mu z oczu

Czas obciaza mu barki
Rosnie zielona broda
Biedny,zapomniany
Wyczekuje bialego potomka

Zab za zebem wypada
Pochyla sie staruszek
Przy ulicy ruchliwej - nikt nie pamieta
Z wiatrem chwieje sie wiejski plot.

Adrianna Musialik

koralik

Boski pierwiastek
strach
czy rutyna
ze sie tak Boga
kurczowo trzymam ?

Czy jak cmie nocnej
iskierki swiatla

jak rozbitkowi
nadzieji tratwa

tak mnie potrzeba
w dni zabiegane
chocby iluzji,

ze zmartwychwstane.

Anna Wojdecka

koralik

Najpiekniejszych moich wierszy,nigdy nie napisze...
Niewypowiedziane,rozrywaja wnetrze
tyle oczarowan...tyle spiewu slysze...
uniesien,tesknoty i radosci dzwiecznej.

i piekna tyle...pol oblanych sloncem
i lasow,ktorym jesien morze barw nadala
i przestrzeni,ze nie wiemy co poczatkiem,koncem
i lanow na ktorych pszenica dojrzala

i zapachow co cieplem otulaja ziemie
kwiatow,siana,miodu,pieczonego chleba
i bezmiar milosci co w czlowieku drzemie
wiary i nadziei plynacej gdzies z nieba

i tyle rosa upojnych przedswitow
tak bliskich,ze poczuc jak cos dusze drapie
tyle razy sie moglam zachlysnac z zachwytu

...lecz nie potrafie
przelac ich na papier

Anna Wojdecka

koralik

Miekki dywan z Twoich dloni przedzie dla mnie los
Pod chmurami tak leniwie dlubie w nosie czas
Twoje wlosy na mej twarzy...
Twoj aksamit na mej twarzy...
Tak przytulny i laskawy lize moje rece
Jakby jemu na wlasnosc dane
A przeciez to tylko majak senny obcy sennoscia chora
Taki zwiewny i niepewny swej materii
Oglupialy ptak.

Lysia Artur

MariAnna

Z wielu powodów i dla smutków wielu
Chciałabym dzisiaj mieć poduszkę z chmielu.
Zapach tych lekkich, siwozłotych szyszek
Sprowadza mocny sen - zjednywa ciszę.

Gdzieś to czytałam albo mi się śniło:
"Chmiel na bezsenność a sen - na bezmiłość.
Poduszkę z chmielu gdy sobie umościsz,
Zaśnij, bo na cóż życie bez miłości"....

Maria Jasnorzewska - Pawlikowska

koralik

Motto
" Kiedys sie dziwic przestane
Kiedy sie dziwic przestane
Bedzie po mnie"

Jonasz Kofta

Po wieczornym deszczu niebo odmlodnialo
szarawosc sukienki promieniem wyzlaca
przeswieca blekitem,obloki sa biale
prawdziwosc zdarzen ,a ja sie zatracam

Zastygam w zachwycie nad kolorem laki
kiedy nowym kwiatem powita mnie roza
w soczystej zieleni,az po horyzonty
jak w jedwabnym szalu cala sie zanurzam

Chcialam hymn radosci tym cudom wyspiewac
ptak to robi piekniej,wiec milcze strapiona,
wiatr melodie ranka zawiesil na drzewach
a ja w zadziwieniu tule dzien w ramionach.

autor ewa

oczekiwanie